در حالی که تیم پرسپولیس میزبان مسابقه مقابل النصر بود، اما شکست 2 بر 0 این تیم مقابل تیم عربستانی قاب های تحقیرآمیزی از فوتبال ایران و پرسپولیس در رسانه های عربی و اروپایی منعکس کرد.
این شکست از آن جهت برای پرسپولیس تحقیرآمیز بود که در مسابقه ای که میزبن بود، حتی یک شوت در چارچوب هم برای سرخ ها ثبت نشد و شانس با آنها یار بود که 5-6 موقعیت گل دیگر النصری ها به گل تبدیل نشد تا با نتیجه ای سنگین، مسابقه را به اتمام برسانند. اما تحقیر اصلی پرسپولیس و فوتبال ایران در جای دیگری رقم خورد.
فوتبال ایران زمانی تحقیر را به خود دید که مسئله ورود رونالدو به ایران، ساده انگاری شد و مسئولین هیچ تمهیدی برای جلوگیری از بی نظمی و ازدحام جمعیت نگرفته بودند تا قاب های عصر حجری از مراسم استقبال ایرانیان از رونالدو به سراسر جهان منعکس شود. قاب هایی خجالت آور که تا محل هتل اقامت رونالدو و تیم النصر در اسپناس پالاس هم کشیده شد و عده ای با بالا رفتن از کوه و دویدن به دنبال اتوبوس حامل رونالدو پیام های بربریت را به رسانه های منطقه و جهان منعکس کردند. اما مشمئزکننده ترین قاب از ساعات اولیه حضور رونالدو در ایران، شتاب زدگی مدیرعامل پرسپولیس برای رساندن دخترش به رونالدو و سوال از او در مورد فلسطین بود!!
پس از این اتفاق، رسانه ای کردن دیدار رونالدو با آن خانم معلول یکی دیگر از اشتباهات استراتژیک مدیرانی بود که مدیریت کردن صحنه میزبانی از ستاره ها و مدیرت رسانه را بلد نبودند. در حالی که رسانه های معاند سعی دارند ایرانی ها را مردمی عقب افتاده و در فقر فرهنگی و اجتماعی نشان دهند، شاید بهتر بود برنامه های بهتر تبلیغاتی برای رونالدو ترتیب داده می شد که به سود باشگاه پرسپولیس و ایران باشد. به عنوان نمونه آنهایی که به آمریکا سفر کرده اند به خوبی می دانند آنچه در فیلم های هالیوودی دیده می شود حتی 30 درصد زندگی واقعی در این کشور نیست اما آنها با ابزار رسانه، آمریکا را کشوری معرفی می کنند که در همه زمینه ها بهترین است و تو گویی اصلا هیچ فقیری در آن وجود ندارد!!! اما در سمت مقابل امثال مجید مجیدی ها با تولید فیلم های احمقانه ای که بدبختی، فقر، عقب افتادگی ایران و ایرانیان را نشان می دهند در مسیر پروپاگاندای غرب علیه ایران قدم بر می دارند و اتفاقاً علت جایزه گرفتن چنین فیلم هایی نیز خشنودی غربی ها از نمایش بدبختی ایرانی ها به دست فیلمسازی ایرانی است و این خشنودی را با جوایز مختلف اعلام می کنند تا بقیه فیلمسازها نیز در همین مسیر گام بردارند چرا که مسیر کسب جوایز اسکار، نمایش بدبختی ایران و ایرانیان است. اینبار باشگاه پرسپولیس نیز ناخواسته در همین مسیر قدم برداشت و یک اشتباه بزرگ تبلیغاتی علیه ایران انجام شد.
اما اوج حقارت باشگاه پرسپولیس و مسئولین ذی ربط به کیفیت بد چمن ورزشگاه آزادی و همچنین کیفیت نازل تصاویر تلویزیونی بر می گشت که دستمایه تمسخر کاربران در شبکه های اجتماعی جهان شده بود. مدیرانی که می دانستند بسیاری از هواداران رونالدو در سراسر جهان پای گیرنده های تلویزیونی برای تماشای بازی رونالدو نشسته اند(بیش از یک 500 میلیون) چطور به این موضوع فکر نکردند که کیفیت بد چمن ورزشگاه با پخش تلویزیونی به اطلاع بسیاری از علاقه مندان به فوتبال می رسد؟ مسئول این تبلیغات منفی علیه فوتبال ایران کیست؟ آیا مسئولین پرسپولیس و فدراسیون فوتبال مصاحبه های تحقیرآمیز برزویچ و اوتاویو را پس از اتمام مصاحبه دیدند؟ آیا به متلک پرانی رسانه های عربی علیه چمن بی کیفیت آزادی توجه شد یا فقط آقایان برای جلوگیری از بازی روان النصر در چمنی صاف، به این فکر کردند که 3 امتیاز این بازی به نفع تیم محبوبشان ارزش این آبروریزی را دارد؟ آیا به کارما اعتقاد ندارند که بازیکنی که با دعوت به تیم ملی از سربازی فرار کرد در این بازی اخراج شد و دو بازیکن ارزشی دیگر پرسپولیس که هر یک به شکلی عجیب وضعیت خدمت سربازی خود را رفع و رجوع کردند در این دیدار به سبب همان چمن بی کیفیت مصدوم شدند؟ به واقع که چاهی که آقایان برای النصر کنده بودند، خود در آن افتادند.
قاب آخر تحقیر که اینبار متوجه بازیکنان پرسپولیس بود، جایی که شهاب زاهدی برای گرفتن پیرهن رونالدو التماس می کرد و با پاسخ منفی رونالدو مواجه شد. یا در قابی مضحک و البته تحقیر آمیز، کنعانی زادگان قصد داشت با صحبت با رونالدو و خوش و بش با او برای خود اعتبار بخرد ما این بازیکن حتی به او نگاه هم نکرد تا سوژه طنز رسانه های عربی شود.
هر چه که بود، این دیدار برای باشگاه پرسپولیس و فوتبال ایران حقارت به بار آورد و ضعف های بزرگ فوتبال ایران را به گوش جهانیان رساند. به واقع در این فوتبال آماتور چطور ممکن است بازیکنان آماتورش درخواست دستمزدهای نجومی کنند؟