حال استقلال خوب نیست و این موضوع ارتباطی به مدیریت تیم ندارد. اگرچه مدیران استقلال از ابتدای فصل با ایجاد حواشی مختلف، روح و روان بازیکن و سرمربی و هوادار این تیم را سوهان زدند اما مشکل فعلی استقلال همانطور که موسیمانه شناسایی اش کرد، غیرت و تعصب است.
بازیکن استقلال پاس 10 متری نمی تواند بدهد، پاس 60 متری با ریسک بالا می دهد!
بازیکنان استقلال که سالها مشکل فنی خود را به گردن عدم واریزی پول به حسابشان می انداختند، در دو فصل اخیر بدون هیچ مشکلی تمام مطالبات سابق خود را دریافت کرده اند و حداقل می دانیم مشکل مالی ندارند. آنها در اوج مشکلات اقتصادی کشور بالاترین ارقام قرارداد را دریافت کرده اند اما خروجی شان در حد تیم های لیگ دسته سوم هم نبوده است چرا که از ارسال چند پاس سالم به یکدیگر عاجز هستند.
اگر بخواهیم دو تیم استقلال و پرسپولیس را این روزها مقایسه کنیم، به سادگی می توان دریافت که بازیکنان پرسپولیس در قالب نظم تیمی گاریدو قرار گرفته اند و به جای اینکه تک روی و ارسال پاس های عجیب با درصد رسیدن پائین، با پاس های سالم و تمیز به یکدیگر به دنبال ایجاد فضا و موقعیت هستند. اما این نکته در استقلال صادق نیست و بازیکنان به جای حمایت از یکدیگر و عبور از بازیکن مستقیم با کار گروهی به فکر حرکات انفرادی احمقانه و ارسال پاس های طولی بلند بی هدف برای سانتر فوروارد خود هستند. البته این سبک بازی احمقانه یادگار جواد نکونام است که احتمالاً تا چند هفته ای آبی ها برای خلاص شدن از سیستم فکری پوسیده نکونام، زمان نیاز دارند. جائی که مهاجمین کندی همچون بلانکو و رمضانی حضور دارند، چرا باید توپ های بلند برای آنها ارسال شود؟ تا هفته هشتم این دو مهاجم چه دستاوردی داشته اند که آبی ها همچنان به استمرار آن فکر می کنند؟
متاسفانه جواد نکونام به بازیکنان استقلال یاد داده که وقتی در کناره ها صاحب توپ می شوند، آن را بلند بر روی دروازه حریفان ارسال کنند و چیزی به پاس کات بک، پاس زمینی و پاس تو در و در عمق در تیم فعلی استقلال دیده نمی شود چرا که ذهن بازیکنان همچنان در سیستم بازی کادر فنی سابق است. این ذهنیت پوسیده را می توان در بازی النصر دید که بازیکن استقلال اصلاً باور تک به تک شدن با دروازه بان حریف و تصویر سازی برای چنین حالتی را در ذهن نداشت که در دو مرتبه در مصاف های تقریباً تک به تک، توپ های به سادگی از دست رفتند. یا در مورد دیگر، هافبک های این تیم به قدری به ارسال پاس به کناره ها عادت کرده اند که با وجود آماده بودن تک مهاجمشان برای فرار پشت مدافعین النصر اما حاضر به ارسال پاس در عمق برای او نبودند و به بدترین شکل ممکن توپ را در زمی می چرخاندند.
همه این اتفاقات، تاثیرات تفکرات منسوخ و فوتبال علی اصغری است که جواد نکونام در دو سال گذشته به روح و ذهن بازیکنان استقلال تزریق کرده است.
شاید اگر موسیمانه تنها منظم بازی کردن و پاس های ساده را دوباره به یاد بازیکنان استقلال بیاورد و مهاجمین و هافبک های این تیم حالت تک به تک با دروازه بان حریف را تصویرسازی کنند، نتیجه بهتری عاید این تیم شود. در یک تیم منظم شرح وظایف هر بازیکن مشخص است و تداخلی در اجرای تاکتیک های سرمربی بین بازیکنان ایجاد نمی شود اما در بازی های استقلال به دفعات، قاطی کردن بازیکنان با یکدیگر را شاهد بودیم که نشان از بی نظمی تاکتیکی این تیم دارد.
در بازی شب گذشته استقلال مقابل خیبر نیز یکی دیگر از ده ها صحنه تک به تک با دروازه بان رخ داد که باز هم بلانکو به جای گل کردن توپ، آن را به آسمان زد تا نشان دهد که در ذهن او تنها گلزنی با ضربه سر نهادینه شده و قرار نیست از مغزش برای گلزنی با هر دو پا در شرایط مختلف استفاده کند.
در نهایت اینکه 6-7 بازیکن این تیم به شدت بی تعصب به پیراهن استقلال و هوادارانش در مسابقات حاضر می شوند که این نکته از چشم موسیمانه، هواداران و پیشکسوتان این تیم دور نمانده است. بازیکنی که به جای تمرکز در بازی به فکر بیزینس خارج از فوتبالش است، مسلماً نمی تواند کارایی مطلوبی از خود به نمایش بگذارد. صحبت از افت بدنی بازیکنان نیز تکراری شده اما تا نیم فصل، می بایست کادر فنی استقلال با این اسکواد و این شرایط بسازد تا با تغییرات گسترده در نیم فصل، به فکر کسب حداکثر نتایج در نیم فصل دوم باشند. پیشنهاد می کنیم تا آن روز 6-7 بازیکن این تیم سکونشین شوند و به جای آنها انگیزه و نیروی جوانی بازیکنان تیم امید به ترکیب اصلی تزریق شود تا با این روش تا حدی افت بدنی تیمی جبران شود و انگیزه جوانان استقلال برای درخشش در این تیم، جایگزین بازیکنان پا به سن گذاشته و فشل استقلال شود که از دادن یک پاس ساده عاجز هستند. در تصویر زیر سن بازیکنان جوان بارسلونا را می بینید که توانستند با 4 گل، سوپر کهکشانی های رئال مادرید را شکست دهند.
